Sei­zoen 2003 – 2004

Inmiddels zijn er in internationaal verband weer veel dingen gebeurd in de ijshockeywereld. Vanwege de verspreiding van het SARS-virus is het A-WK in China afgelast en dat heeft consequenties voor de indeling van de IIHF Divisions in het seizoen 2003-2004. De A-groep wordt afgewerkt met negen teams. De acht landen die dit jaar het A-WK gespeeld zouden hebben (er is geen degradant naar Division I) plus Japan, dat vanuit Division I promoveerde naar het hoogste niveau. Tijdens dit toernooi in april 2004 in de Canadese stad Halifax degraderen wel twee teams naar Divisie I. Door deze ontwikkelingen zijn er ook geen teams uit de andere divisies gedegradeerd. Daarom is de indeling van de landen voor de WK’s in 2004 nu als volgt:

A-WK: Canada, USA, Finland, Zweden, Rusland, China, Duitsland, Zwitserland en Japan (twee degradanten);
Division I: Kazachstan, Tsjechië, Frankrijk, Letland, Noorwegen en Noord-Korea (twee degradanten);
Division II: Denemarken, Slowakije, Italië, Nederland, Australië en Groot-Brittannië (twee degradanten);
Division III: Slovenië, België, Hongarije, Roemenië, Oostenrijk en Zuid-Korea.

Het seizoen 2003-2004 begon voor de Nederlandse vrouwen overigens al vroeg in de zomer. In mei werd de eerste conditietest gehouden, waarna iedere speelster in de 30-koppige selectie huiswerk kreeg voor de zomer. Er stond cardio- en krachttraining op het programma, waarna nog drie conditietests volgden in juli, oktober en januari. De doelstelling van coach Richard de Wilde was duidelijk: het conditiepeil moet flink omhoog wil Oranje enige kans maken in Divisie II.

De eerste test op het ijs was al eind augustus tijdens het internationale toernooi van het Duitse Grefrath. Hier werd met 1-2 verloren van Grefrath (1-2). De Nederlandse vrouwen speelden vervolgens met 2-2 gelijk tegen het selectieteam van de Duitse deelstaat Nordrhein-Westfalen.

In oktober volgde een oefenwedstrijd tegen de Deense kampioen Rodovre (1-4 verlies), die een weekend naar Nederland kwam. In dit team speelden zes internationals, die Nederland ook weer op het WK tegen zou komen. Tal van oefenwedstrijden tegen C-juniorenteams uit heel Nederland en de wekelijkse trainingen in Eindhoven zorgden er verder voor, dat de Nederlandse vrouwen in maart goed voorbereid naar Italië konden afreizen voor het WK Division II in Vipiteno.

Eerst was er weer een trainingskamp in Füssen, waar men in het Eishockey Bundesleistungzentrum een ideale trainingsaccommodatie had gevonden om in vier dagen de laatste voorbereidingen te treffen voor het wereldkampioenschap. Aardige bijkomstigheid is dat de reis naar Vipiteno vanuit Füssen maar een kleine 2 uur duurt, met als gevolg dat de Oranjevrouwen goed uitgerust in de Dolemieten zouden arriveren.

Na de slechte ervaringen in Lecco (2003) was het Nederlandse gezelschap natuurlijk erg benieuwd naar de ijsbaan, maar in Vipiteno was alles prima geregeld met goede kleedkamers, een prima ijshal en een goed hotel. Nu moest het op het ijs maar gebeuren.

Dit toernooi zouden twee teams degraderen. De wedstrijden tegen de lager geplaatste landen Australië en Groot Brittannië moesten daarom gewonnen worden. Oranje begon tegen Slowakije en dat team was de 2-2 van een jaar eerder nog niet vergeten. Nederland verloor met 5-1, vooral omdat het oude manco weer naar boven kwam, het niet benutten van kansen. Slowakije deed dat wel en kon daardoor ruim winnen. Tegen de volgende opponent, Denemarken, ging het iets beter. Bij een 1-2 stand voor de Deense vrouwen in de derde periode vond hun coach het raadzaam om het ritme van Nederland te breken en een time out aan te vragen. Helaas voor Oranje werkte dat wel en konden de Scandinavische dames zelfs nog twee keer scoren. De laatste was een schot in het lege doel, omdat keepster Helena Kysela voor een laatste slotoffensief plaats had gemaakt voor een extra veldspeelster.

Het moest dus weer gebeuren tegen Groot Brittannië. Oranje begon goed aan dit duel. Na 7 minuten scoorde Majorie Ernst de 1-0 en Nederland had alles onder controle. Helaas bleef het bij die ene treffer en zo werd het op het einde van de wedstrijd nog heel spannend. Maar de 1-0 voorsprong bleef staan en zo klonk voor het eerst tijdens dit toernooi het Nederlandse volkslied

.Om zeker te zijn van handhaving in Division II moest ook van Australië worden gewonnen. Nederland kwam sterk uit de startblokken. In de eerste periode werden twee powerplays verzilverd en na 20 minuten stond het dus 2-0. In de tweede periode speelde Oranje erg slordig waardoor Australië terug kon komen tot 2-1. Na de tweede pauze waren de Nederlandse vrouwen weer bij de les. Oranje wist door te drukken en te scoren met een uiteindelijke 5-1 op het scorebord. Dankzij deze tweede zege was al voor de laatste wedstrijd duidelijk, dat Nederland in Division II zou blijven. Als de andere teams ‘mee zouden helpen’ zou er mogelijk nog voor brons gespeeld kunnen worden. Omdat Denemarken en Slowakije op de laatste speeldag met 3-3 gelijk speelden, kon Nederland door een overwinning op gastland Italië de derde plaats bereiken. In een uitverkochte hal met 1.500 gillende Italianen was dit gemakkelijker gezegd dan gedaan. Nederland begon niettemin goed en had zelfs meer kansen dan het nerveuze thuisland. Alleen benutte Italië haar kansen beter, zodat Nederland opnieuw van Italië verloor: 0-4. Het eindresultaat voor Oranje was dus een 4e plaats. Helena Kysela werd uitgeroepen tot Neerlands beste speelster van het toernooi. De ‘Club van 50 ’ werd tijdens dit WK uitgebreid met liefst vier speelsters: Lieke Erades (tegen Slowakije), Natalie Elderhorst (tegen Denemarken), Nancy van der Linden (tegen Groot Brittannië) en Nenne Karlsson (tegen Australië). En het smaakte naar meer voor de nationale vrouwenselectie: op naar het seizoen 2004-2005 dus!

Interlands in 2003-2004:

Nederland-Slowakije 1-5*

Nederland-Denemarken 1-4*

Nederland-Groot-Brittannië 1-0*

Nederland-Australië 5-1*

Nederland-Italië 0-4*

* Wedstrijden WK Divisie II 2004 Vipiteno, Italië