Larry van Wie­ren

Als je Larry van Wieren in één woord moet duiden dan is het: KARAKTER. In Canada ijshockeyde hij als junior niet op heel hoog niveau. Hij leerde er schaatsen. Maar in Nederland en voor Nederland uitkomend groeide hij uit tot een wereldklasse ijshockeyer en coach.

In het Friese Bolsward zag Larry Titus van Wieren het levenslicht op 3 mei 1951. Kort daarna verkaste de familie naar Alberta, Canada. En uiteraard speelde hij daar ijshockey. Larry vertelt:"Ik speelde in de Edmonton junioren ijshockeycompetitie (midget U16 en juvenile U18). Daarna focuste ik op Canadees voetbal gedurende mijn high schooltijd. Maar dat eindigde met het scheuren van mijn kniebanden. Waarna ik een jaar moest revalideren. Ik had de kans om U20 ijshockey te spelen in Edmonton. Maar ik heb daar niet achterheen gezeten." Al jong moest hij verantwoordelijkheid dragen in het gezin Van Wieren. Na die zware blessure kwam hij op 19-jarige leeftijd naar Nederland om grootouders te bezoeken. Larry herinnert zich nog goed hoe hij daar tot ijshockey kwam:"Gedurende die reis kwam ik een sportjournalist tegen, die opperde om in Nederland ijshockey te spelen. En binnen korte tijd arrangeerde hij een afspraak met de HIJS Den Haag manager Edu Hopman. Om een lang verhaal kort te maken leidde dit tot een proeftraining en mijn eerste seizoen in Nederland spelende voor HIJS." De jonge verdediger bewees zichzelf op het hoogste ijshockeyniveau. Dat leverde hem een contract op bij het andere team uit Den Haag, namelijk: Raak. Twee succesvolle seizoenen beleefde hij bij Raak. Larry terugkijkend:"De eerste jaren in Nederland ijshockeyend voor HIJS en later RAAK vormde een groot deel van mijn ontwikkeling in de sport."
Wat volgde was een seizoen in Canada waar hij voor Barrhead (een plaats circa 150 kilometer ten noordwesten van Edmonton) uit de Senior League uitkwam.

In Nederland was men hem echter niet vergeten. Men onderkende zijn ijshockey- en leiderschapskwaliteiten. Dat leverde hem een aanstelling op als speler-coach van de Hunters Utrecht. Maar na een jaar ging Hunters Utrecht failliet en hij vond onderdak bij Feenstra Flyers Heerenveen. Maar daar ging wat aan vooraf. In het 1976-1977 trainingkamp van de Feenstra Flyers speelden Jack de Heer en Jan Janssen speelden met een jeugdige Nederlandse center. Die kon echter het niveau van zijn vleugelspelers niet aan. Paniek brak uit. Verdediger Larry van Wieren werd gevraagd om center te spelen in de eerste lijn. Geen punt voor Larry, die tot dan toe alleen maar als verdediger had gespeeld. Hij trainde op donderdag mee met de ploeg en vrijdag stond hij op het ijs in en tegen Amsterdam. Heerenveen won de wedstrijd. Van de twaalf doelpunten kwamen er 9 op het konto van de Van Wieren-lijn.
Seizoen 1977-1978 startte met Hank Brand als coach. Maar algauw werd Larry gevraagd om als speler-coach op te treden. Eerst nog met een benchcoach. Maar al rap werd de bench-coach bedankt en nam Larry het coachschap volledig over. Een resem kampioenschappen veroverde Larry met de Feenstra Flyers. En maakte furore in de wedstrijden om de Europa Cup, waarin zijn team o.a. de degens kruisten met teams als Slovan Bratislava en CSKA Moskou.

Jan Janssen vertelt:"Larry was een voorbeeld voor zijn teamgenoten. Ook al was hij tevens coach hij werkte even hard, zo niet harder dan zijn teamgenoten. Hij gaf altijd vol gas. Hij was keihard, maar wist ook te incasseren. Iedereen had respect voor hem. Hij was heel serieus en trouw. En had een subliem tactisch - en spelinzicht. Als coach was hij niet autocratisch. Hij was meer uit op concensus en overlegde over de te volgen wedstrijdstrategie met zijn medespelers."

Op 10 maart 1973 tegen Hongarije in Tilburg debuteert Van Wieren in het Nederlands Team bij het WK C-Poule. Hij markeert zijn eerste doelpunt voor Oranje op dat WK in Rotterdam op de 15e maart in de met 14-0 gewonnen wedstrijd tegen Denemarken. En hij ontwikkelt zichzelf tot een leidsman van Oranje.
Hij stond mede aan de basis van de promotie in 1979 naar de A-poule. In het Roemeense Galati liet Nederland gerenommeerde tegenstanders achter zich en werd kampioen van de B-Poule. Maar aanvoerder Van Wieren kon niet op het hoogste trapje van het ereschavot de beker in ontvangst nemen. Tijdens de ceremonie onderging hij een dopingscontrole en Jack de Heer nam de honneurs waar.
Op 27 maart 1982 draagt Larry voor het laatste het Oranje-tenue. Dat kwam in de afsluitende wedstrijd tegen China tijdens het WK B-Poule in Klagenfurt, Oostenrijk.
In totaal kwam hij 102 maal voor Nederland uit. In die wedstrijden scoorde hij 29 goals en kwam hij op 59 assists voor 88 punten en was hij goed voor 124 strafminuten.

De Nederlandse IJshockey Bond (NIJB) zocht een bondscoach voor het seizoen 1988/1989. Voorzitter Sjoerd Feenstra wist wel een geschikt iemand, namelijk Larry van Wieren. En Larry kwam weer de Grote Plas over. Onder zijn bezielende leiding keerde Oranje terug naar de B-Poule en etableerde zich daar vijf seizoenen (tot 1994) lang.
In drie seizoenen schakelde hij over naar een puur Nederlands team met bijna geen inbreng van Nederlands-Canadezen. Tevens bevorderde hij de doorstroming van junioren. Zo was hij trots op het integreren van Tom Hartogs, Tommy Speel en Marcel Nijland in het grote Oranje.
Na dat seizoen 1993-1994 keerde hij voorgoed terug naar Noordamerika.

Larry was ook maatschappelijk betrokken. Want wat was in seizoen 1989-1990 voor hem in dat seizoen het meest verheugende voorval? Dat was het succes van het Peter Baay toernooi in Zoetermeer. Dat toernooi had 27.553,80 gulden opgebracht voor de beenmergbank.
En zijn naam werd verbonden aan een Cup. De Larry van Wieren Cup was een toernooi dat gedurende een aantal jaren werd gespeeld. Het toernooi werd gespeeld door Eredivisieclubs die uitgeschakeld waren voor de play-offs om het landskampioenschap en de beste teams uit de Eerste Divisie.

Op 21 september 2024 vond de ceremonie plaats waarbij Larry van Wieren lid werd van de Hockey Hall of Fame.