Tonny Col­lard

Tonny Collard was een van de meest gevreesde aanvallers van Nederland. Hij kwam in Nederland uit voor Utrecht en Heerenveen. Stond vier jaar bij het Oostenrijkse topteam Klagenfurter AC onder contract en triomfeerde in twee seizoenen juniorenijshockey bij de Canadese topclub London Knights (Ontario Hockey League). En niet te vergeten de succesvolle escapades in Oranje

Tonny is van 28 juli 1961. Het jaar daarna emigreerde het gezin Collard naar Toronto, Canada. Elf jaar later keerde de familie terug naar Nederland en was Utrecht weer de woonplaats. Bij Hunters Utrecht vormde hij een gevreesde aanvalslijn met broers Rennie en Leo.
In 1978 zocht Tonny noodgedwongen zijn heil in Canada. Er volgden twee succesvolle jaren bij de London Knights in de Canadese top juniorenliga, de Ontario (Major Junior) Hockey League. Als enige buitenlander behoorde Tonny in seizoen 1979-1980 tot de topschutters van zijn team. Als nummer drie klasseerde hij zich net achter de voormalige NHL-ster Dino Ciccarelli, die voor vijf teams in die professionele liga uitkwam.

Nico van Galen Last vertelt`:"En toen kwam Sjoerd Feenstra, voorzitter van de Feenstra Flyers Heerenveen. Hij gaf hem een supercontract. En tekengeld. Van dat tekengeld kocht Tonny toen een tweepersoons sportautootje. Man oh man, wat stal hij de blits in Heerenveen..."

Feentra Flyers Heerenveen speler-coach Larry van Wieren:"Wie wil je in je lijn hebben?"
Tonny Collard: "Ik wil Johan Toren op rechts." Uiteindelijk zou Leo Koopmans als linkervleugel de lijn completeren. Samen vormden zij een geweldige aanvalslijn.

Door de gym lopend en de gewichten bekijkend zei hij:" Dat is niets voor mij." Neen, hij had andere talenten. Larry van Wieren:" Collard is geen krachtpatser, speelt op reflexen, is een erg technische schaatser, is zó snel, heeft zoveel talent."

Bij de Flyers volgen zeer succesvolle seizoenen, met drie landskampioenschappen en vier bekertrofeeën. En Tonny groeit uit tot een bepalende factor in het Nederlandse ijshockey.

Na een aantal seizoenen Heerenveen had Tonny´s spelersagent deelname aan het trainingscamp van de Saint Louis Blues geregeld. Dat was voorafgaand aan het seizoen 1984/1985. Hij speelde twee oefenwedstrijden met de Blues tegen de Chicago Black Hawks. Hij zou het NHL team halen. Ware het niet dat de Blues op de laatste dag van de transferdeadline een sterke speler tegen drie of vier spelers van een ander team ruilden. Tonny viel daardoor als laatste af bij Saint Louis. Tonny kon bij hun farm team gaan spelen in Peoria, de Peoria Rivermen uitkomend in de International Hockey League (derde profniveau).
Maar hij koos terug te gaan naar Heerenveen om te proberen tijdens het WK zich in de kijker te spelen bij clubs in Zwitserland of Oostenrijk, het werd dus Klagenfurt.
Vier seizoenen speelde hij voor de Klagenfurter AC. En driemaal won de KAC met Tonny de Oostenrijkse landstitel.

Na vier glorieuze jaren bij de Klagenfurter AC keerde hij terug naar Nederland. Hij had aanbiedingen van Utrecht, Heerenveen en Rotterdam op zak.
Uiteindelijk koos hij voor Utrecht. Waarmee hij in 1990/1991 en 1991/1992 kampioen van Nederland werd.
Na het seizoen 1992/1993 hield hij het voor gezien: Tonny Collard stopt met ijshockey.
De 31-jarige Utrechtse aanvaller breidde zijn zaak in Utrecht uit. Bovendien speelde de gezondheid van zijn moeder en de
wankele toestand van het nationale
ijshockey een rol om de schaatsen aan de wilgen te hangen.
Uiteindelijk zou hij - na een pauze - de Utrechtse kleuren nog enige tijd verdedigen.
Voor seizoen 1996/1997 had coach Alex Andjelic hem kunnen overhalen om een allerlaatste seizoen voor Utrecht te spelen. En wel als verdediger(!). De smalle selectie was de reden dat Tonny lange shifts moest maken. Dat begon een probleempje te worden. Bovendien wisten de arbiters niet altijd goed raad met een emotionele speler als Tonny. Mede met het feit dat hij geen tijd had om aan trainingen deel te nemen zette hem dat op achterstand en leidde tot zijn besluit, eind november 1996, om definitief te stoppen.

De kwaliteiten van de jeugdige Tonny vielen niet alleen bij de Utrechtse club op. Ook bondscoach Hal Laycoe liet zijn oog vallen op de 15-jarige aanvaller. Hij nam hem zelfs mee naar het WK B-Poule 1977 in Japan al bleef hij daar nog aan de kant.
Hij kroonde zichzelf tot topscorer van de WK´en van 1983 (C-Poule), 1985 (B-Poule; achttien punten (acht doelpunten en tien assists)), 1989 (C-Poule) en 1992 (B-Poule). En werd vele malen in het All-Starteam gekozen.

Op het WK van 1985 scoorde hij viermaal tegen Noorwegen en verdiende daarmee zijn contract bij Klagenfurt. Overigens scoorde hij ook viermaal op het WK van 1992 en wel tegen China.

In totaal trok hij 110 maal het shirt van Oranje aan. Hij scoorde 95 doelpunten en met 70 assists kwam zijn puntentotaal uit op 165. Hij was international van 10 maart 1977 tot en met 12 april 1992. En met 1,5 punt per wedstrijd is hij nummer twee op de topscorerlijst aller tijden. (In aanmerking genomen dat hij de acht wedstrijden in 1977 in Japan niet in actie kwam komt zijn score zelfs op 1,68 punt per wedstrijd!)

Zoals elke rechtgeaarde sportman wordt Tonny Collard in de verkoop van zijn ijshockeyproduct gesteund door een gezond brok bijgeloof en een vaste plaats
in de spelersbus is daarvan de meest simpele uiting: "Ik heb altijd een groene handdoek en een rood zweetpak voor het scoren van goals. Het komt mijn
vriendin de neus uit, maar voor een wedstrijd eet ik gebakken aardappelen, doperwten en tartaar. Ik moet op wedstrijddagen een half uurtje slapen en als we thuisspelen vertrek ik om precies kwart over zes van huis. Ga zo maar door. Lach er maar om, maar voor mij is het echt belangrijk". (1983)

"Ik leerde Tonny kennen op een trainingskamp van Feenstra Flyers in Finland, we werden samen ingedeeld op een kamer voor 14 dagen, daaruit is een hechte vriendschap ontstaan tot vandaag de dag.
Tonny ging eerst wonen in Oudehaske, waar alle imports en Nederlandse Canadezen woonden, op een soort vakantiepark. Later ging hij wonen in een boerderijtje in de Knipe, een heel klein plaatsje bij Heerenveen.
Daar had hij ook een schaatswinkeltje. En Tonny en ik gingen steeds meer met elkaar om, hij leerde mijn vrienden kennen - dat werden ook zijn vrienden - en wij hebben met zijn vieren heel veel gekaart (om vaak behoorlijke bedragen).
Ook deden we in de zomer mee met toernooien zeepvoetbal als team Feenstra Flyers. Wat vaak uitliep op ware veldslagen.
Tonny was altijd bloedfanatiek, op het ijs, kaarten, voetballen maakt niet uit. Met verlies kon hij moeilijk mee omgaan.
Typerend voor Tonny vond ik altijd dat hij een bloedhekel had aan stretchen voor en na de wedstrijd. Hij zei altijd 'ik ben godsakke geen turner'.
Tonny was mega populair en werd overal herkend zeker in de Feenstra Flyerstijd, maar ook als import in Klagenfurt.
En daar hebben wij jaren later meegemaakt hoe populair hij was daar toen we in Klagenfurt een WK speelden. Kranten, TV, radio journalisten allemaal hingen ze om hem heen. Maar ook de supporters van Oostenrijk zongen hem toe. Het was ongelooflijk.
Wat ik niet genoeg kan benadrukken: hij is echt een ster! Nu nog kennen ze hem in Klagenfurt."

Een super talent, met super 'handen'. Een uitmuntende schaatser; zeer snel en wendbaar. Zeer opvallend ook zijn doelgerichtheid en wil om te scoren.
Vijfvoudig Nederlands kampioen. Viermaal topscorer van een WK toernooi. Tweevoudig winnaar van de Frans Henrichs Bokaal voor de meest waardevolle speler (1989-1990 en 1991-1992). 15 jaar in Oranje, met een onwaarschijnlijk hoog puntengemiddelde per wedstrijd van 1,5.

Op zaterdag 23 september 2023 werd Tonny Collard in de Hockey Hall of Fame opgenomen.