Wil van Dom­me­len

Voor Wil van Dommelen betekent ijshockey alles. „Ik ben er knettergek van", zegt de adjunct-directeur van de steenfabriek Ten Cate (aan de Rijn in Lienden bij Rhenen), een bedrijf dat destijds door zijn grootvader werd overgenomen. Volgens Wil van Dommelen deed hij dat in de eerste plaats omdat anders de 150 mensen die „op de oven" werkten op de keien zouden komen.

Op 13-jarige leeftijd bond Wil (geboren 8 januari 1944) voor het eerst zijn schaatsen onder voor YHC Den Haag. Die naam YHC veranderde al gauw in HIJS HOKIJ. Na enkele jaren bij de jeugd gespeeld te hebben, als linker verdediger (captain en assistent captain) vroeg men hem om een testwedstrijd te spelen voor het eerste team. Hij was toen 16 jaar.
Na een aanvaller over de boarding te hebben gecheckt was zijn plaats in het eerste team verzekerd. Nummer 4 , linksback en assistent captain. Wil:" Om op niveau te spelen werden er Canadese spelers gehaald. Aangezien er geen competitie was, speelden wij iedere woensdagavond tegen buitenlandse teams. Het spelniveau was gelijk hoog en stevig. Vooral de Canadese militaire teams waren geduchte tegenstanders. In de kerstperiode trokken wij door heel Europa om wedstrijden te spelen.
Ik heb toen al snel naam gemaakt betreffende mijn forse spel en wist als assistent captain ook mijn woordje te doen tegen de scheidsrechters.'

"In 1964 is de Nederlandse competitie begonnen. Mijn tegenstanders werden steeds sterker, dus moest ik er hard tegen aan. Vooral het team van Tilburg, met enkele jonge spelers , ging er stevig tegen aan."

"In 1967 ben ik overgegaan naar Den Bosch. De wedstrijden tussen Den Bosch en Tilburg waren uniek. Ook de Tilburgse supporters lieten van zich horen en mijn naam kwam daar vaak in voor. Uiteindelijk ben ik het meest geëerd door Tilburgse supporters. Zij stelde aan het eind van een seizoen een 1e lijn team op uit spelers in de competitie en ik was de enige Nederlandse speler van deze selectie. Ik heb ook als (gast) versterking bij Tilburg meegedaan tegen buitenlandse clubs.
Het laatste seizoen in Den Bosch stond ik, door blessures van medespelers, constant op het ijs. Dus zonder te wisselen. Dat was behoorlijk zwaar."

"In 1973 heb ik afscheid genomen van Den Bosch. Door lichamelijke conditie, familieleven en zakelijke werkzaamheden werd het te zwaar.
Het was een mooie tijd, met fantastische supporters."

"Ik heb op verzoek van Frans Henrichs nog één seizoen voor de Hunters Utrecht gespeeld. Als captain heb ik een mooi seizoen gespeeld in de 2e divisie (destijds tweede niveau). En wij werden kampioen."

In zijn tijd beschouwde men hem algemeen als een van de beste verdedigers die Nederland ooit op het ijs heeft gebracht.

De in Rhenen wonende ijshockeyintemational Wil van Dommelen, ex- Hys Hoky-speler en nu uitkomend voor de YHC Den Bosch, maakt als eerste Nederlandse speler kennis met het Canadese professional-ijshockey. Door tussenkomst van sportjournalist Frans Henrichs mag Van Dommelen enkele weken trainen met de Montreal Canadiens Juniors. "Bij de eerste training was ik als eerste op het ijs. Alleen dus in het Forum, dat schitterende ijsstadion. Dan gaat er wel iets door je heen. Het Is als het bereiken van iets waar je lang naar hebt uitgezien."

"Ik mocht bij de jeugd meetrainen en dat zijn jongens van 20 jaar, die normaal werken of op school zitten en iedere avond een uur trainen."

"Frans Henrichs (de bekende sportjournalist ) heeft mij in 1969 geïntroduceerd bij de Montreal Canadiens Jr. (Canada), om mee te trainen. Dit heb ik 3 weken gedaan. Onze trainings tijd was voor de profs , die in de NHL speelden. De spelers vroegen mij om in Canada te blijven , want mijn niveau was gelijk aan hen. Ik was toen de eerste Europese ijshockeyer die op Canadees ijs stond."

Wil had een imposante carrière in Oranje. Hij debuteerde op 8 maart 1962 tijdens de WK-B Poule tegen Australië (4-6 winst voor Oranje). Vanaf dat moment was hij een vaste waarde in het Nederlands Team. Het bracht hem als assistent captain en captain naar IIHF toernooien in Geneve/Lausanne - Colorado - Stockholm - Wenen - Skopje en Galati. In het Roemeense Galati in 1970 smaakte hij het genoegen om tot beste verdediger van het toernooi te worden verkozen. Voorwaar geen geringe prestatie gezien het povere niveau van de rest van het Nederlands Team.

Voor de WK C-Poule 1971 in eigen land toonde Wil zijn wilskracht. Ondanks een pijnlijke blessure, was hij toch van de partij. "Rond Kerstmis brak ik in Denemarken mijn middenvoetsbeentje. Hier teruggekomen ging ik onmiddellijk naar het ziekenhuis, waar de voet voor vijf weken in het gips werd gezet. Twee weken eerder dan was voorgeschreven liet ik het gips er af halen. Ik was bang dat ik anders deze wereldkampioenschappen zou missen. Het is duidelijk te merken want tijdens het schaatsen, vooral als de schoen wat ruim gaat zitten, heb ik erg veel pijn. Maar dat hindert niet. Voor ijshockey heb ik dat over. Vergeet niet dat de jeugd de ouderen als de idolen ziet. Wij moeten het goede voorbeeld geven om een sterke generatie op te bouwen."

Zijn laatste interland speelde hij op dat toernooi tegen Frankrijk op 7 maart 1971. Hij bracht het in totaal tot 50 wedstrijden in Oranje, waarin hij vijfmaal scoorde en officieel 2 assists kreeg toegeschreven. Dat alles geflankeerd door 48 strafminuten.

Overigens ontving Wil een fraaie trofee voor zijn uitverkiezing als beste defence van de WK 1970. Deze trofee is nu nog altijd in gebruik bij IJshockey Nederland. Want Wil schonk hem als wisseltrofee, die ieder seizoen wordt uitgereikt, voor de beste verdediger van de Nederlandse hoogste competitie.

"Na mijn carrière heb ik nog in het bondsbestuur deelgenomen als vice-voorzitter. Op verzoek heb ik dit gedaan. Ik vond dat dit een eer was en ik wilde iets moois terug doen voor mijn fantastische ijshockeytijd. Met de directeur van het bondsbestuur zijn wij op vele IIHF vergaderingen geweest. Samen met enkele leden (landen) hebben wij nog een golf toernooi opgezet. Tijdens de bijeenkomst van 1996 te Cannes heb ik de 2e prijs gewonnen."

"Over voeding kan ik uren doorpraten" zegt Wil van Dommelen (26) captain van het Nederlandse ijshockey team, waarvan hij sinds 1961 deel uit maakt. Ik ben zelf zwaar gebouwd en ik moet daarom goed op mijn gewicht letten. Als we 's avonds om acht uur moeten spelen, eet ik om vier uur een goeie biefstuk met wat verse groente, nooit aardappelen, en daarna niets meer. Van jongs af aan ben ik gewend laat in de middag te eten, dat is dus een persoonlijke zaak. Andere spelers eten vaak om zes uur nog iets lichts. Als de wedstrijd voorbij is — zo is het vaste gebruik bij ijshockey in Europa — krijgen we een diner om weer op krachten te komen. Zo'n wedstrijd is nu eenmaal erg afmattend en door transpireren verlies je gauw een kilo of twee". Van Dommelen is ook in Canada geweest en weet te vertellen dat daar de profs practisch hetzelfde voedingsschema aanhouden als hij. Voor hem was dat schema als kind zo gegroeid, maar hij vond het prettig te constateren dat hij het bij het juiste eind had.

(Tekst: Ko van Leeuwen)

De specialiteiten van Wil waren:

Een goede lijndekking;

Diagonaal bodychecken rond de middellijn;

De keeper beschermen;.

Schoten op het doel blokken door op zijn knieën te vallen (wel gevaarlijk).

Wil bekent: "Twee op één (verdediger) aanvallen vond ik geweldig."

De speciale eer om als één van de eerste drie leden opgenomen te worden in de Hockey Hall of Fame heeft Wil van Dommelen te danken aan het feit dat hij verreweg de beste verdediger was van zijn tijd. Een boegbeeld van zowel zijn club als van Oranje. Zijn toewijding aan het ijshockey is ongekend.

Op 24 september 2022 werd Wil van Dommelen opgenomen in de Hockey Hall of Fame